Adela niemalże podskoczyła przerażona, z trudem powstrzymując krzyk. Dopiero po chwili dotarło do niej, że nie goni jej żaden potwór z lasu, co z dwojga złego wydawało się jednak gorszym scenariuszem. Całe szczęście, nie stał przed nią Patton Craine, gorszy od najgroźniejszej akromantuli mieszkającej w tym lesie. Niemniej, Adela nie mogła lekceważyć w jak bardzo złym była położeniu - w tych okolicznościach nawet spotkanie Gwen byłoby wysoce niekorzystne.
Przez moment zaniemówiła, próbując powiedzieć cokolwiek sensownego - nie była naiwna i wiedziała, że @Christopher Walsh jest zbyt inteligentny na jej głupie wymówki, z drugiej jednak strony, długie i przeciągające się milczenie wydało jej się równie niestosowne, żeby nie powiedzieć - naprawdę niegrzeczne. Adela była naprawdę sprytna, więc fakt, że nauczyciel ją złapał, trochę podkopywał jej ego, szczególnie że taki incydent zdarzył jej się drugi raz w bardzo krótkim czasie.
- Panie profesorze... - wydusiła, próbując na poczekaniu sklecić jakieś sensowne zdanie, ale powiedzmy sobie szczerze - jej głowa nigdy nie była tak pusta, jak w tym momencie. Nie, żeby normalnie była jakoś szczególnie pełna, czego najlepszym dowodem było właśnie to, że obecnie włóczyła się po Zakazanym Lesie. Na jej twarzy malowała się autentyczna skrucha, trudno jednak było określić, czy wynikała ona bardziej z tego, że faktycznie dostrzegła swoją winę, czy raczej z żalu do siebie, że dała się złapać. Czekając na wlepienie szlabanu, zwiesiła żałośnie ramiona, licząc, że tym razem nie będzie musiała szorować tego Pucharu, który kiedyś zarzygała w Izbie Pamięci.

Chris doskonale zdawał sobie sprawę z tego, czego dopuszczali się uczniowie, nie tylko dlatego, że ich znał i opiekował się nimi od kilku lat, ale również dlatego, że sam kiedyś chodził do szkoły, że sam również był studentem, a Charlie, jako człowiek przebojowy, wciągał go w różnego rodzaju bzdury. Nie należało również zapominać, że sam był Gryfonem i czasami, ale jedynie czasami, przychodziły mu do głowy co najmniej idiotyczne pomysły, jakie najnormalniej w świecie musiał wprawić w ruch, jakie musiały dostać swój dalszy bieg, bo inaczej nie byłby w stanie wytrzymać. Dokładnie tak działało to w jego przypadku i podejrzewał, że podobnie było z innymi uczniami, którzy również nie potrafili siedzieć na tyłkach, tylko musieli się włóczyć i łamać regulamin dla własnej przyjemności, szukając nie wiadomo czego, nie wiadomo gdzie i nie wiadomo po co.
- Zgaduję, że teraz nastąpi wyjaśnienie, co pani tutaj robi - odpowiedział, unosząc lekko brwi. - To jakieś wyzwanie, czy zadanie? Bo nie jestem do końca pewien, czego szuka pani w Zakazanym Lesie o tej porze, kiedy wszędzie dookoła jest pełno wróżkowego pyłu - dodał, przekrzywiając lekko głowę, ciekaw tego, czy w ogóle wzięła pod uwagę, że mogła, a jakże, paść ofiarą halucynacji, na dokładkę w środku niczego. Bo gdyby tak się stało, to Adela mogłaby okazać się naprawdę łakomym kąskiem dla większości krążących tutaj istnień, jakich nie było w stanie powstrzymać, przed prostym łupem. A ona zdecydowanie się do takich zaliczała, czy chciała w to wierzyć, czy nie. Zapewne była przekonana, że może wszystko, bo dokładnie tak myślało się o swoich możliwościach, kiedy było się młodym i niedoświadczonym, ale Chris wiedział, że w starciu z tym, co tutaj żyło, nawet dorośli czarodzieje mieli problemy. Nie miał się za ułomka, za głupca, nie uważał, żeby jego zdolności magiczne były niskie, ale mimo to czuł respekt przed tym, co można było spotkać tutaj, kiedy tylko źle się skręciło i obrało zdecydowanie niewłaściwy kierunek.

- Ma pan rację – odparła bez cienia buty w głosie, co raczej nie było dla niej typowe – Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie, zachowałam się idiotycznie.
W gruncie rzeczy mężczyzna zbił ją z pantałyku, co było widać i co on sam, znając jej wybryki już od kilku lat, też zapewne mógł zauważyć. Cała skrucha nie znaczyła jednak zbyt wiele w obliczu tego, że faktycznie naraziła siebie (i nie tylko siebie) na niebezpieczeństwo, a mimo to wcale nie chciała się z tego tłumaczyć. Bynajmniej nie dlatego, że nie chciała się przyznać do swojego występku, ale dlatego, że nie chciała wkopywać towarzyszy.
Istniała szansa, że jakiś nauczyciel już ich zatrzymał, skoro jeszcze nie dotarli do tego punktu, niemniej Gryfonka nie była typem donosicielki, więc tak czy siak nie chciała pogarszać ich sytuacji. Z drugiej jednak strony, jej mózgownica dawno nie była tak pusta jak w tym momencie i wymyślenie sensownej wymówki graniczyło z cudem, nawet biorąc pod uwagę jej niesamowite zdolności w tej jakże niszowej i niespecjalnie pożytecznej dziedzinie. Przeszukała swój umysł pośpiesznie, starając się powiedzieć cokolwiek, co nie było skrajnie idiotyczne i w końcu wypaliła:
- Obserwowałam Księżycową Rosę. Nigdy jeszcze nie widziałam różowej.
Nawet obserwowanie lokalnej roślinności nie było jej główną destynacją, to trudno było doszukać się w tym zdaniu kłamstwa. Przecież tuż przed pojawieniem się profesora faktycznie zachwycała się tą niezwykle rzadką odmianą rośliny. I wcale nie mówiła tego dlatego, że profesor uczył zielarstwa, bo wiedziała, że w jego oczach to nie będzie okoliczność łagodząca. W sumie trudno powiedzieć czemu w ogóle o tym wspomniała.

@Christopher Walsh

Zachowanie dziewczyny nie było czymś, czego by się spodziewał, przypominało raczej próbę wyłgania się z tego, w czym się znalazła, aczkolwiek również w tym zachowaniu było coś obcego. Większość jej rówieśników, jak również ona sama, nie postępowałoby tak potulnie, więc Christopher mimowolnie zaczął się zastanawiać nad tym, co kryło się za tym stwierdzeniem, za tą całą postawą. Wydawało mu się, że Adela nie jest w stanie wymyślić niczego błyskotliwego i zaczął się zastanawiać, czy naprawdę aż tak ją zaskoczył, że nie była w stanie wydobyć z siebie niczego mądrego, czy jednak chodziło o coś innego. Nie był jednak w stanie stwierdzić, o co dokładnie mogło iść, a zatem nie był w stanie wyjaśnić całej tej sytuacji, w której właśnie się znaleźli, co również nie było do końca najlepsze. Właściwie można było przyznać, że Walsh spodziewał się, że za chwilę pojawią się tutaj jacyś inni uczniowie albo ktoś, kogo zdecydowanie nie powinien spotykać, choć jednocześnie trudno było mu powiedzieć, kto taki. Nie mówiąc o wróżkach, o tym, co na nich sprowadzały, bo zwyczajnie wolałby się z nimi nie spotykać, wolałby nie przekonywać się, czego od nich dokładnie chciały. To była tajemnica, a on wychodził z założenia, że czasami tajemnice powinny takie pozostać. Szukanie odpowiedzi na własną rękę było może ekscytujące, ale przypominało wsadzanie dłoni w ogień.
- Rozumiem, że okazy w szklarniach nie są tak ciekawe? – zapytał spokojnie, bardzo cierpliwie, przyglądając się uważnie Adeli, ale nie był w stanie jej przejrzeć, nie był w stanie przekonać się, o co dokładnie tutaj chodziło. Przynajmniej na razie, bo oczywiście, co było dość jasne, nie zamierzał rezygnować z rozmowy i prób wyjaśnienia zaistniałej sytuacji, która była dla niego jednocześnie niepojęta i w dużej mierze jasna. – Trawa jest zawsze bardziej zielona za naszym płotem, ale wydaje mi się, że spacerowanie o tej porze po Zakazanym Lesie, pośród całego tego pyłu, to szukanie wypalonych połci, a nie czegoś użytecznego. Ma pani szczęście, że nie spotkała mniej skorych do pomocy mieszkańców okolicy – zauważył, naprężając mimowolnie mięśnie i obejrzał się w stronę, gdzie znajdowało się leże akromantul.

Wszystko wskazywało na to, że jednak Walsh miał się rozczarować – przyjaciele Adeli nie nadchodzili, a sama Gryfonka miała nadzieję, że to jednak kwestia złapania przez innego nauczyciela, a nie jakiegoś przykrego wypadku.
- Ehh – westchnęła, z pełną świadomością tego, że w gruncie rzeczy Walsh ma rację. Głupio jej było podać w wątpliwość to, czy zamkowa szklarnia faktycznie dysponuje tym okazem, bo szczerze powiedziawszy, nie była jej najczęstszą bywalczynią. Poza tym, w tym konkretnym momencie przyjęłaby każdy szlaban i nawet minus 200 punktów, żeby tylko nie słuchać łagodnych wyrzutów Chrisa, które wżerały się w jej sumienie w sposób zaskakująco dotkliwy. Gdyby stał nad nią wkurzony, podnoszący głos Craine, Gryfonka zapewne bez cienia wahania zaczęłaby pyskować, jednak w obliczu spokojnego, opanowanego, a jednak niezwykle stanowczego nauczyciela zielarstwa, dziewczynie zabrakło animuszu. Tak jakby łagodność w głosie Walsha nagle niczym ostrze noża przeszyła jej buntowniczą duszę, zostawiając jedynie dobre, choć nieco infantylne serce.
- Ma pan rację – dodała tylko, starając się choć przez chwilę utrzymać kontakt wzrokowy, tak by nie wziął jej zachowania za brak szacunku. Przyznawała mu rację po raz kolejny, więc tym razem oszczędziła sobie kolejnego upodlania się i przyznawania, że jej zachowanie było idiotyczne. Chciała już tylko dostać szlaban, nawet najgorszy możliwy i po prostu wyjść z tego okropnego miejsca. Wszystko wskazywało jednak na to, że mimo czyhającego na nich niebezpieczeństwa, nauczyciel planował ją tu jeszcze moment potrzymać, jak gdyby czuł, że z perspektywy dziewczyny ta rozmowa jest dużo gorszą karą.

@Christopher Walsh

Christopher nie należał do nauczycieli, którzy krzyczeli. Nie widział w tym absolutnie żadnej korzyści, nie widział w tym niczego sensownego, niczego, co dałoby mu większą władzę, większe możliwości, by postawiło go na poważniejszej pozycji. Był po to, żeby pomagać, żeby edukować, ale również po to, by wyciągać z uczniów i studentów rozum, a nie po to, by wbijać im go na siłę do głów. To nic nie zmieniało, nie powodowało, że nagle stawali się dorośli, inteligentni i błyskotliwi, wręcz przeciwnie. Im bardziej się na nich naciskało, tym bardziej oponowali, w końcu pękając i nie mając najmniejszej ochoty na dalsze rozmowy, plany, interakcje, czy pomoc. Zwyczajnie uciekali, a to nie było to, co Chris miał w głowie, kiedy myślał o nauczaniu, kiedy myślał o tym, żeby zajmować się dzieciakami i pomagać im we wchodzeniu w dorosłość.
- Cieszę się, że wyjaśniliśmy sobie pewne kwestie - powiedział, tak samo spokojnie, jak do tej pory, nigdzie się nie spiesząc. Wiedział, że to nie miałoby sensu, tak samo, jak nakazywanie dziewczynie natychmiastowego pójścia za nim do zamku, czy wykonywania w tej chwili szlabanu. Zamiast tego wskazał ręką w lewo, w miejsce, gdzie las zdawał się jeszcze ciemniejszy i mniej przystępny, ale była to jedynie ułuda, która miała skłonić nierozważnych do wybrania przeciwnego kierunku. - Pójdziemy zachodnią ścianą lasu. Bardzo blisko nas znajdują się legowiska akromantul i gwarantuję pani, panno Honeycotte, że nie miałaby pani ochoty się z nimi spotykać. Skoro zaś nie jest pani najwyraźniej przekonana, czy w cieplarniach mamy odpowiednio ciekawe okazy roślin, sądzę, że pomaganie skrzatom w ich doglądaniu, okaże się dla pani karą pouczającą i wyczerpującą - dodał, przyglądając się jej uważnie, zastanawiając się, czy była speszona, czy jedynie próbowała grać na czas. Nie wydawało mu się, by starała się go okłamać, ale to jeszcze nie oznaczało, że taka była prawda. Mógł, co było dość oczywiste, mylić się w tym względzie, jednak nie chciał ferować wyroków, nie znając zbyt dobrze Adeli.

Czasem niezachwiany spokój, powaga i rozczarowane spojrzenie były w stanie bardziej wjechać na psychikę niż krzyk, a co za tym idzie – były też dużo bardziej skutecznie. Krzyczący, sarkastyczny i niestabilny Craine nie robił na niej wrażenia, wręcz ją bawił (nawet jeśli przerażał innych uczniów) – chętnie obserwowała ten wkurw, nawet jeśli często kończyło się to szorowaniem kibli. Za to poważna mina Walsha i niezachwiany spokój, sprawiały, że było jej wstyd, że w ogóle wyszła z dormitorium, nie mówiąc już o wycieczce do Zakazanego Lasu.
Skinęła głową, nie komentując obranego przez niego kierunku. Nie była tak biegła w wiedzy o Zakazanym Lesie jak dawny gajowy, niemniej całkiem przyzwoicie znała większość tras. Popisywanie się tą wiedzą nie miało jednak szczególnego sensu. Tak czy siak, miała już dosyć przesrane, więc wymądrzanie się nie było szczególnie rozsądnym pomysłem. Na całe szczęście, szlaban, który zadał, nie był najgorszy – oczywiście, Honeycottówna wolałaby spędzić ten czas na kolejnych psotach, niemniej obcowanie z roślinami, nawet jeśli wyczerpujące, było dużo przyjemniejsze od kolejnych pucharów z Izby Pamięci, czy co gorsza – szorowania osranych nocników ze Skrzydła Szpitalnego.
- Dobrze profesorze. W której szklarni? – zapytała, wcale nie z powodu chęci dogłębnego poznania swojego szlabanu, a dlatego, że ciekawość świata wygrała z wyrzutami sumienia, i była po ludzku zainteresowana tym, jakie rośliny będzie miała pod opieką. Choć znając życie spodziewała się czyrakobulw lub innego świństwa, to miała okruchy nadziei, że Chris mimo wszystko zafunduje jej coś ciekawszego i mniej cuchnącego do roboty. Warto mieć jednak na uwadze, że to miała być kara, więc Honeycottówna nie spodziewała się cudów.

@Christopher Walsh